Opanowana przez furię zaczęłam zrzucać papierowe dokumenty, dorobek kilku dekad pracy badawczej. Z przechylonego, metalowego wózka wypełnionego ponad wszelką miarę leciały z pierwszego piętra do piwnicy książki, czasopisma — także z moimi artykułami, dokumentacja niepodsumowanych badań z ostatnich pięciu lat.
Papierowe ślady życia zawodowego oraz historia ludzi ze środowisk wiejskich z którymi związał mnie wyuczony, pierwszy w życiu fach. Przed trzema miesiącami kierowniczka działu kadr, na korytarzu, w biegu wręczyła mi krótkie pismo zwięzłej treści: W związku z nabyciem praw emerytalnych zwalniam panią z dniem — tu data. Dalej podpis: Prof. Wojciech… pieczęć, data doręczenia. Pełna kurtuazji treść pisma wyryła się w mojej świadomości jak pachnący spaloną skórą odcisk stempla używanego do znakowania zwierząt.
Treść mojego znaku; kobieta, outsiderka, mająca swoje zdanie i nie kryjąca się z nim. Budząca strach, że dobra zawodowo może być konkurentką w drodze do kariery. Do tego maniakalnie niezależna, niesterowalna. Gdy mówiłam, że to ja pierwsza, na fali zwolnień dostałam wymówienie wiele osób uśmiechało się, a w duchu myślało zapewne - uff … nareszcie przestanie rezonować i wygłaszać swoje, odrębne zdanie. Wymyślać coraz nowe obszary badań dokładając też innym pracy i zabierać pieniądze na realizację standardowych zadań.
Pomyślałam - nie pierwsza to w życiu niespodzianka więc i strach mniejszy. Syn żonaty, zaczynający karierę asystenta na uniwersytecie, synowa niepracująca, kończąca studia i mała wnuczka. To była silna motywacja by korzystając z wolności gospodarczej zacząć pracować na własny rachunek.
Jak zwykle w trudnych sytuacjach ni stąd ni z owąd pojawiły się osoby z mądrą radą, propozycją współpracy na zasadzie partnerstwa. I poszło… a wczesne odesłanie mnie na emeryturę odmieniło moje życie.
