Dzielnica czerwonych latarni jest umowną nazwą pewnej części Amsterdamu. Dla uchwycenia i opisania tego zjawiska posługuję się Foucaultowską teorią heterotopii aby następnie skupić się na aktorach tej specyficznej przestrzeni miejskiej.
Swoje badania oparłem na obserwacji uczestniczącej, danych zastanych oraz wywiadach. Część teoretyczną natomiast oparta jest głównie na tekstach z zakresu antropologii wizualnej.
Szczególnie interesującą dla mnie kwestią stały się zabiegi, dzięki którym pracownice seks-biznesu starały się ugruntować swoją podmiotowość względem pożądliwego wzroku mężczyzn. Gdyby zawierzyć stereotypom i powierzchownie opisać to zjawisko, ujrzelibyśmy je pewnie w zupełnie inny sposób, jako swego rodzaju niewolnice patriarchalnej machiny seks-biznesu.
Według mnie porządek ten zostaje jednak zupełnie wywrócony, kiedy uświadamiamy sobie, że to nie prostytutki się posiada, ale wytworzony przez nie specjalnie na te potrzeby towar. A tym, co klient kupuje w tej specyficznej transakcji, nie jest prawo do nich samych, a usługa mu świadczona. Red Light District is a stipulated part of Amsterdam. By dint of it I could have focus on performers of this idiosyncratic urban space.
I am using theories from visual anthropology area and I have based my research on participatory observation, desk research and interviews. Particularly engrossing for me, became actions thanks to which sex workers were trying to build up their subjectivity in regard to leer of male eyes. If believe in stereotypes and treat this phenomenon superficially, we could obtain an image of slaves in patriarchal sex-business machine.
