Wysoka gorączka spowodowała, że Rafael przez ten czas będąc ciężko chory, nie opuszczał swojej komnaty w Palazzo Caprini w rzymskiej dzielnicy Borgo. Ludzie, którzy przychodzili po raz ostatni pożegnać Rafaela, spoglądali na symbol triumfu jego sztuki. Oba zdarzenia z tych dwóch światów opisał św. Mateusz niemalże obok siebie w księdze 17 swojej Ewangelii. Tam przemienił się wobec nich: twarz Jego zajaśniała jak słońce, odzienie zaś stało się białe jak światło.
Wtedy Piotr rzekł do Jezusa: «Panie, dobrze, że tu jesteśmy; jeśli chcesz, postawię tu trzy namioty: jeden dla Ciebie, jeden dla Mojżesza i jeden dla Eliasza». Gdy on jeszcze mówił, oto obłok świetlany osłonił ich, a z obłoku odezwał się głos: «To jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie, Jego słuchajcie!
Jest epileptykiem i bardzo cierpi; bo często wpada w ogień, a często w wodę. Na to Jezus odrzekł: «O plemię niewierne i przewrotne!
Jak długo jeszcze mam być z wami; jak długo mam was cierpieć? Przyprowadźcie Mi go tutaj! Wtedy uczniowie zbliżyli się do Jezusa na osobności i pytali: «Dlaczego my nie mogliśmy go wypędzić? On zaś im rzekł: «Z powodu małej wiary waszej. I nic niemożliwego nie będzie dla was. Opisy tych dwóch wydarzeń przeniesione zostały na powierzchnię jednego malowidła przez Rafaela w tak wyrafinowany sposób, że stwarzają pomimo swojej dychotomicznej treści wrażenie spójności.
Chrystus w blasku skłębionych chmur unosi się swobodnie nad górą Tabor, gdzie wcześniej poprowadził swoich uczniów. Podmuch boskiego wiatru wydobywa się niejako z postaci przemienionego Chrystusa i unosi dwóch proroków znajdujących się po obu jego stronach.
