Konsumując popkulturę co i rusz natykam się na nawiązanie do Tindera. Tak, jak googlowanie weszło do rzeczywistości i zagnieździło się w niej na dobre, tak fenomen popularności i prostoty Tindera wpłynął na postrzeganie randkowania przez internet i aplikacje.
Niektórzy obwiniają Tindera o kreowanie tej kultury i zmiany w obyczajach, Tinder się broni, twierdzi że w serwisie powstają pary, że ludzie korzystają z niego by poznawać nowe osoby, a nie tylko uprawiać seks. Problem w tym, że obie strony mają trochę racji - Tinder to tylko narzędzie i serwis nie może kontrolować tego, jak używają go użytkownicy.
A użytkownicy lubią ułatwiać sobie życie i skoro dostają możliwość otwarcia aplikacji zamiast wyjścia do baru i podrywania na żywo, to korzystają. Tyle i aż tyle.
Użytkownik dostanie raz dziennie możliwość wysłania takiego superlajka do osoby, która mu się podoba, ta osoba dostanie powiadomienie. Superlajki prawdopodobnie będą też możliwe do dokupienia, za pieniądze. Trochę to zabawne - serwisy przeznaczone do randkowania wykorzystują możliwość płacenia za dodatkowe usługi jako sposób na zarabianie.
Superlajk stanie się więc symbolem statusu. Oto moment, w którym Tinder staje się kolejnym serwisem randkowym. Być może traci już ten nimb nowości i świeżości, być może faktycznie był wykorzystywany do znalezienia partnerów na jedną noc. Ja już jednak jestem zmęczona tą tinderyzacją wszystkiego, sprowadzeniem kontaktów międzyludzkich do przesuwania zdjęcia w prawo i w lewo, teraz także w górę za opłatą.
