Wyraża tym samym w doskonałej formie to, co z jednej strony stało się dominantą muzyki z aspiracjami twórczymi ostatnich lat posłuchajcie tylko zeszłorocznego krążka Mk.
Okołosoulowość przybiera tu zarówno bardziej znajome i konwencjonalne formy, ale także zestawia niezestawialne — przynajmniej jeśli nie chcemy podeptać soulowego decorum. Koniec końców jednak, zgodnie ze złotą maksymą, jedyną z tych, które wiesza się na ścianach w dobrych domach, niektóre rzeczy się nie zmieniają, a jej gwarantem, przynajmniej na najbliższych 12 miesięcy, niech będzie liderka naszego jakże ciekawego podsumowania najlepszych albumów roku Z pozoru nic wielkiego tu się nie wydarzy.
To tylko skromna debiutancka płyta londyńskiego adepta szkoły neo-soulu, wyściełana baduizmami i angelizmami. Żadnej rewolucji. Samo miłe. Submerge nie cieszył się zbyt wielkim rozgłosem, a zdecydowanie powinien, bo jeśli słuchanie muzyki miałoby wyglądać tak, jak jedzenie słodyczy w reklamach, to z pewnością pojawiłby się w nim Jerome Thomas i jego debiut. Lepiej zabrzmiały wreszcie single promujące wydany w czerwcu zeszłego roku Algorithm i cholera, nie wiem, co z gagatkiem zrobić. Panie Lucky Daye, witamy z powrotem!
Amaro Freitas, charyzmatyczny pianista jazzowy z Brazylii, trzy lata temu nagrał być może mój ulubiony album jazzowy od czasu zmierzchu złotej ery gatunku przed pięćdziesięcioma laty.
Na co mi te koncepcyjne brednie, myślałem, chciałem tylko więcej fortepianowego kolorytu, nawet jeśli forma miałaby być nieco siermiężna. Nie jest to zresztą w żadnym fragmencie kartonowa ustawka z rodzaju egzotycznych estetyzacji z połowy XX wieku; to muzyka, która rozumie konteksty kulturowe i estetyczne, z których korzysta i nie zadowala się łatwymi rozwiązaniami, ale też nie upatruje w nowatorstwie jako takim nadrzędnej wartości.
